Niedawno wyszła "dwójka", a zatem pora na recenzję "jedynki"

Jeśli masz już swoje lata, a nadal ciekawią cię filmy animowane, to nie masz się czego wstydzić! Poważnie! To żadna ujma. Zwłaszcza że świat animacji znacząco się zmienił, a to co czasami widzimy na ekranie, naprawdę robi wrażenie. Tak właśnie jest w przypadku omawianej przez nas dzisiaj animacji, która zdobyła mnóstwo nagród i rzesze fanów na całym globie. Moim zdaniem całkowicie zasłużenie. W tym miejscu polecamy zobaczyć drugą część serii, czyli cały film W głowie się nie mieści 2.

Ale przejdźmy do rzeczy. "W głowie się nie mieści", film animowany wytwórni Pixar pod reżyserią Pete'a Doctera, to dzieło, które zdobyło szereg prestiżowych nagród. W tym Oscara, Złoty Glob oraz BAFTA. Robi wrażenie, prawda? Magiczna opowieść zgłębia zawiłości ludzkich emocji przez pryzmat młodej Riley, której życie ulega dramatycznej zmianie po przeprowadzce do San Francisco. Cechujący się innowacyjnym podejściem do narracji, film stanowi fascynujące połączenie emocjonalnej głębi z doskonałą rozrywką dla starszych i młodszych. Bez ściemy.

O fabule i kreacji świata w animacji "W głowie się nie mieści"

Centralnym punktem fabuły jest wewnętrzny świat Riley. To właśnie w nim pięć podstawowych emocji – Radość, Smutek, Gniew, Strach oraz Odraza – steruje jej decyzjami, wspomnieniami i reakcjami. Przewodząca dotąd grupą Radość (Amy Poehler) znajduje się w obliczu nowych wyzwań, gdy rodzina Riley decyduje się na przeprowadzkę. To wydarzenie staje się katalizatorem, który przynosi na pierwszy plan Smutek (Phyllis Smith) oraz pozostałe emocje, wprowadzając zamęt w dotychczas harmonijne zarządzanie umysłem. Może nie brzmi to nazbyt zachęcająco, ale uwierzcie mi, warto dla tej produkcji wyzbyć się sceptycyzmu.

Scenografię i animację oceniam na duży plus. Rzecz jasna te dwie kwestie odgrywają kluczową rolę w tym całym zgiełku. Barwne, dynamiczne obrazy przeciwstawiają się szarej, przytłaczającej rzeczywistości San Francisco. A to moim zdaniem dodatkowo potęguje uczucie alienacji i dezorientacji dziewczyny. Zapewne uwielbiany przez was Pixar z sukcesem korzysta z animacji, by zobrazować abstrakcyjne pojęcia, takie jak myśli, wspomnienia czy marzenia sennne. A te starania nie spełzły na niczym. Zamiast tego czynią film atrakcyjnym zarówno dla młodszych, jak i starszych widzów. Co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

Radość, Smutek, Gniew, Strach i Odraza

Oto moje pierwsze spostrzeżenie podczas seansu. Radość, będąca dotąd niekwestionowaną liderką, musi nauczyć się akceptować i współpracować ze Smutkiem. I chyba to stanowi właśnie kluczowy element rozwoju Riley. Rozwój tych dwóch postaci symbolizuje konieczność akceptacji różnorodnych emocji jako części zdrowego życia psychicznego. Postaci wydają się zróżnicowane i pełne charakteru, a ich interakcje niejednokrotnie prowadzą skrajnych momentów. Raz zabawnych, innym razem głęboko poruszających. Według mnie fakt ten dodatkowo ułatwia widzom możliwość swoistego wczucia się w klimat.

W mojej opinii przesłanie animacji nie jest przesadnie przeintelektualizowane. Ewidentnie celuje w młodszą część widowni, jednocześnie serwując sporo treści, która zapewne spodoba się tej starszej. Film podkreśla znaczenie akceptacji wszystkich emocji w procesie dorastania, co jest wyjątkowo aktualne i uniwersalne. Masa dzieciaków w tych czasach nie wychyla przecież głowy spod swoich smartfonów. "W głowie się nie mieści" zyskał pozytywne noty dzięki swojej zdolności do traktowania poważnych tematów w przystępny, ale niebanalny sposób. Za to duży plus. Mamy do czynienia ze sztosem pokroju Coco albo Kraina lodu. Czyli absolutna topka jeśli chodzi o animacje.

Czy film bardziej bawi czy jednak uczy?

Moim zdaniem edukacyjna wartość filmu, polegająca na uświadomieniu młodych widzów o skomplikowanej naturze ludzkich emocji, czyni go ważnym dziełem w edukacji emocjonalnej. Ciekaw jestem, czy zgodzi się ze mną jakiś pedagog. Ostatnimi czasy nauczyciele eksperymentują z lekturami i filmami puszczanymi w szkole. Czy zatem produkcja zasłużyła na to, aby puścić ją dzieciakom w szkole podstawowej? Poczytałem komentarze w sieci i wygląda na to, że sporo osób popiera taki pomysł. Każdy walor edukacyjny w obecnym kinie powinien być wykorzystany w ten czy inny sposób. Mam rację?

A zatem "W głowie się nie mieści" to film, który z powodzeniem łączy elementy rozrywkowe z edukacyjnymi. Pozostawiając widzów młodszych i starszych z uczuciem rozbawienia, wzruszenia i refleksji. Wyjątkowe podejście do przedstawienia wewnętrznego życia młodej dziewczyny to jedno. Światowej klasy animacja i głębokie przesłanie to drugi walor produkcji. Do tego dochodzi uniwersalność, łatwość w odbiorze, lekkość i piękno scenariusza. Te rzeczy czynią animację jedną z najważniejszych filmów animowanych ostatnich lat. Reżyser Pete Docter i zespół Pixara potwierdzili, że potrafią tworzyć dzieła, które trafiają do serc i umysłów widzów na całym świecie. Polecanko!