Czy połączenie horroru z thrillerem się sprawdza? Recenzuję „Sinister”

Pamiętam jak obejrzałem ten film pierwszy raz. I powiem szczerze, pozostał wówczas pewien niesmak. Nie przepadam bowiem za siłami nadprzyrodzonymi na ekranie, nawet w horrorach, w których jest to chleb powszedni. Moim zdaniem, gdyby okazało się, że zabójcą jest jednak człowiek, a nie istota nadprzyrodzona, dałbym produkcji znacznie wyższe noty. No ale cóż… Jest jak jest. Dzisiaj zebrało mi się na recenzję horroru „Sinister” po latach.

Jakby nie patrzeć, „Sinister” to film, który od momentu premiery w 2012 roku zasłużenie zyskał status kultowego dzieła wśród horrorów. Reżyseria Scotta Derricksona, wsparta atmosferyczną ścieżką dźwiękową i mrocznymi obrazami, tworzy opowieść, która trzyma w napięciu od pierwszych minut. Główną rolę gra Ethan Hawke jako Ellison Oswalt, pisarz pragnący odzyskać literacką świetność, który wprowadza się wraz z rodziną do domu, gdzie miały miejsce tajemnicze morderstwa.

Streszczenie fabuły filmu

Tak więc „Sinister” zaczyna się od przeprowadzki rodziny Oswalt do nowego domu. Ellison, którego kariera autora bestsellerów kryminalnych utknęła w martwym punkcie, znajduje na strychu pudełko starych filmów, które są kluczem do przerażających tajemnic dotyczących poprzednich mieszkańców. Film z czasem odsłania mroczną historię związaną z domem, w którym teraz mieszka rodzina Oswaltów. Ellison, zafascynowany materiałem video, który mógłby być podstawą do jego największego dzieła, zaczyna zgłębiać mroczne sekrety, nie zdając sobie sprawy z niebezpieczeństw, jakie to ze sobą niesie.

Ethan Hawke sprawdza się w takiej roli

O dziwo Ethan Hawke w roli Ellisona Oswalta zaskoczył mnie emocjonalną głębią i intensywnością (jakkolwiek to brzmi). Jego postać, z jednej strony ambitna i zdesperowana, by odnieść sukces, a z drugiej coraz bardziej zaniepokojona i przerażona, stanowi oś narracyjną filmu. Juliet Rylance jako żona Tracy, choć w mniejszej roli, dostarcza solidne wsparcie, balansując pomiędzy empatią a frustracją związaną z obsesją męża.

Dzieci, grające postaci Ashley (Clare Foley) i Trevora (Michael Hall D’Addario), również są istotnymi elementami tej układanki. Chociaż czasem irytują. Zapomniałem dodać na wstępie, że film ten również należy do gatunku takich, które wymagają od widza mocnych nerwów. M.in. również ze względu na obecność dzieci na ekranie. No i rzecz jasna nie jest to film przeznaczony dla zbyt młodej widowni.

Reżyseria i styl narracji

Scott Derrickson szpanuje swoimi umiejętnościami reżyserskiimi, balansując pomiędzy subtelnym budowaniem napięcia a momentami prawdziwego horroru. „Sinister” charakteryzuje się specyficznym stylem wizualnym. Dominują w nim ciemne, zimne barwy, a to tylko potęguje uczucie niepokoju. I to mocno! Moim zdaniem użycie starych filmów 8 mm jako kluczowego elementu fabuły wprowadza dodatkowy wymiar grozy. Oj, uwierzcie mi, te nagrania stanowią według mnie główną bazę filmu i to one mrożą najbardziej krew w żyłach.

Ponadto Derrickson mistrzowsko wykorzystuje też dźwięk i ciszę, by wzmocnić efekt przerażenia. Ścieżka dźwiękowa, skomponowana przez Christophera Younga, znakomicie współgra z mrocznym nastrojem filmu. Muzyka jest nie tylko tłem. W mojej opinii często pełni rolę przewodnika przez kolejne etapy rosnącego napięcia. Dźwięki starych projektorów filmowych, szmery i niepokojące tony jeszcze bardziej zwiększają uczucie niepewności i strachu. Kurde, jak sobie przypomnę, to rzeczywiście momentami bałem się jak cholera…

Pochlebne recenzje

Osobiście w ogóle mnie nie dziwi, że „Sinister” dobrze się przyjął. Produkcję chwalono m.in. za oryginalność i efektywność w przerażaniu widzów (z tym muszę się zgodzić). Film często jest wymieniany wśród najstraszniejszych horrorów ostatniej dekady, co świadczy o jego trwałym wpływie na gatunek. Wielu recenzentów (m.in. na portalu Rotten Tomatoes) podkreśla, że „Sinister” nie tylko straszy, ale także skłania do refleksji nad ciemniejszymi aspektami ludzkiej natury.

Konkluzja

Podsumowując, „Sinister” to film, który stanowi znakomity przykład na to, jak z pozornie prostego pomysłu można wydobyć głęboko przerażającą historię. Dzięki świetnym aktorstwom, umiejętnej reżyserii i efektywnemu wykorzystaniu elementów audiowizualnych, film ten oferuje pełne spektrum emocji – od ciekawości po przerażenie. „Sinister” to nie tylko horror; to film, który pozostaje w pamięci na długo po seansie, przypominając o mrocznych zakątkach ludzkiej psychiki. A te mroczne taśmy przewijające się w filmie to coś, co zostaje w pamięci na długo. Serio!