Wyjaśnienie "afery dubajskiej" w pigułce. Przed wami "Dziewczyny z Dubaju"

Pamiętacie tzw. "aferę dubajską"? Wówczas na pudelku i jemu podobnych portalach plotkarskich ludzie dociekali w komentarzach które z polskich celebrytek brały w niej udział. Od ploteczek aż huczało, a komentujący co rusz podawali kolejne niepotwierdzone nazwiska. Podejrzewam, że rodzimym showbiznesie niektórzy odczuwali wówczas niemały stres. Ostatecznie o sprawie zapomniano... aż tu nagle pojawiła się książka, a następnie głośny film, który na nowo rozpalił temat.

"Dziewczyny z Dubaju" prezentują nam świat luksusu, pieniędzy i moralnych upadków. Fabuła zabiera nas w miejsce, gdzie zasady etyki nie mają prawa głosu, a chciwość i chęć szybkiego wzbogacenia się dominują nad wszystkim innym. Ale jak to w życiu bywa, pycha kroczy przed upadkiem... Historia oparta na kontrowersyjnych i jednocześnie prawdziwych wydarzeniach, opowiada o młodej kobiecie z prowincji starającej się wybić. Niestety nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji swoich pochopnych decyzji.

Zaczyna się niewinnie... a potem jest już z górki

Akcja filmu rozpoczyna się w roku 2000, niedaleko Szczecina. Nic specjalnego, po prostu główna bohaterka, Emi (Paulina Gałązka), walczy z trudnościami codziennego życia. Żyjąc w skromnych warunkach z matką, stale marzy o lepszym życiu. Jej życie zmienia się, gdy decyduje się na udział w konkursie piękności. Wówczas spotyka Dorotę (Katarzyna Figura) i jej córkę Mariannę (Katarzyna Sawczuk). Jeszcze nie wie, że za chwilę jej życie zmieni się całkowicie. W krótszej perspektywie na lepsze, ale w dłuższej całkowicie się rozsypie.

To spotkanie staje się początkiem transformacji Emi z naiwnej dziewczyny w osobę, która gotowa jest na moralne kompromisy w zamian za dostęp do świata wielkich pieniędzy. Przystając na propozycję Doroty, Emi wyrusza do Monte Carlo, aby pracować jako eskortka. Wkrótce spotyka agenta Sama (Giulio Berruti) i wplątuje się w kolejne, jeszcze bardziej ryzykowne przedsięwzięcie. Na ten moment nie będę wam zdradzał więcej fabuły. Zachęcam po prostu do obejrzenia i wyrobienia sobie zdania na temat tej nieco szalonej produkcji.

Ocena postaci, reżyserii i montażu

Emi moim zdaniem absolutnie nie jest postacią jednowymiarową. Paulina Gałązka pokazała, że oprócz ponadprzeciętnej urody posiada też talent. Transformacja jej bohaterki z niewinnej dziewczyny w kobietę dużego formatu wyszła jej całkiem nieźle. Z kolei Katarzyna Figura jako Dorota doskonale emanuje zimnokrwistością, którą kieruje się jej postać, będąc mentorem Emi. A w zasadzie jej stręczycielką. Kobiety raz się kłócą, raz współpracują, tylko po to żeby później sobie grozić, a potem znowu wspólnie zarabiać. I tak to się kręci.

Jeśli chodzi o scenerię, to pewna rzecz od razu rzuca się w oczy. Film wyróżnia się estetyką, która dosadnie oddaje kontrast między szarym życiem w Polsce a przepychem w Dubaju i Monte Carlo. To swego rodzaju przeskok z biedy do splendoru, przepychu i szpanu. Ale "Dziewczyny z Dubaju" to nie tylko opowieść o dążeniu do bogactwa. Według mnie to również gorzka krytyka społeczeństwa, które toleruje i często ukrywa mroczne sekrety za fasadą luksusu. Sam trailer stawiał przecież pytanie w stylu "A ty, ile jesteś w stanie zrobić dla pieniędzy"?

Morał morałowi nierówny...

Osobiście traktuję tę produkcję jako ostrzeżenie przed pójściem w ślady głównej bohaterki. I mam nadzieję, że większość widzów również ma takie podejście. Film Marii Sadowskiej stawia trudne pytania o cenę, jaką bohaterowie są gotowi zapłacić za życie w luksusie. Ponadto przez pryzmat afery dubajskiej, obnaża hipokryzję polskiego show biznesu i szeroko pojętej elity, która za kulisami kreuje własne zasady. Pamiętam jak "Dziewczyny z Dubaju" wywołały spore kontrowersje i dyskusje na temat przedstawionych wydarzeń.

 

 

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Post udostępniony przez Dziewczyny z Dubaju fanpage (@dziewczyny_z_dubaju)

Komentujący do dzisiaj zastanawiają się o których konkretnie celebrytkach opowiada film. A sama produkcja mimo luk w scenariuszu, momentami bezbarwnych dialogów i miałkiej gry aktorskiej, jest ważnym głosem w debacie o granicach moralnych w świecie rządzonym przez pieniądz. Niech film ten będzie przestrogą przed wyborem ścieżki, która może zaprowadzić nas do zguby. Mimo wszystko polecam.