Wyjątkowa historia życia Ryszarda Riedla, czyli polski dramat muzyczny "Skazany na bluesa"

Polski film "Skazany na bluesa" w reżyserii Jana Kidawy-Błońskiego, wydany w 2005 roku, to poruszająca biografia Ryszarda Riedla. A tego pana chyba przedstawiać nikomu nie trzeba. Mowa tutaj o ikonicznym wokaliście zespołu Dżem, który zdobył serca fanów w naszym kraju swoją charyzmą i niepowtarzalnym głosem. Z wyśmienitym Tomaszem Kotem w roli głównej, film nie tylko opowiada historię jego życia, ale także zgłębia się w psychologiczne i emocjonalne zawiłości postaci, która stała się symbolem muzycznego buntu i tragedii.

W dużym skrócie "Skazany na bluesa" rysuje portret Riedla od dzieciństwa w Chorzowie aż po tragiczne załamanie spowodowane uzależnieniem od narkotyków. Zdradzę wam, że film nie stroni od ukazania jego wrażliwości i dziecięcej psychiki, które, jak twierdzą jego znajomi i rodzina, czyniły go "uosobieniem Piotrusia Pana". Jednak to właśnie te cechy, które z jednej strony przynosiły mu miłość fanów, z drugiej dorowadziły do jego osobistej tragedii i konfliktów, zwłaszcza z ojcem, z którym nie było mu po drodze. I to mało powiedziane.

Pierwotny zamysł twórców

Moje analityczne oko od razu dostrzegło, że twórcy skupili się na dwoistości jego życia – między sceną a domem, między sukcesem a wewnętrznymi demonami. Pokazali nam, jak głębokie piętno na Riedlu zostawił konflikt z ojcem oraz jak trudna była jego droga próby wyjścia z nałogu. Niech to będzie przestrogą dla młodych ludzi, którzy dość łatwo w dzisiejszych czasach wchodzą w konflikty i uciekają się do używek. Jan Kidawa-Błoński z dużą wrażliwością podszedł do tematu, starając się nie tylko dokumentować wydarzenia, ale także dobitnie pokazać konflikty wewnętrzne bohatera. Niektóre sceny naprawdę potrafią wstrząsnąć widzem!

Scenariusz, opierając się luźno na faktach, skupia się na kluczowych momentach życia Riedla. Jeśli miałbym odrobinę pofilozofować, to rzekłbym że pokazano je w sposób, który zmusza widza do refleksji nad ceną sławy i konsekwencjami życiowych wyborów. Tomasz Kot w roli Riedla jest rewelacyjny, co nieszczególnie mnie dziwi, bo osobiście uwielbiam tego aktora i głęboko cenię sobie jego talent. Zagrał on Ryśka tak, że pozwolił widzowi poczuć zarówno charyzmę jak i tragedię postaci. Bez dwóch zdań!

Dobór obsady to strzał w dziesiątkę!

Zauważyłem, że często w tego typu produkcjach ludzie mocno narzekają na dobór aktorów. Ale nie tym razem, moi drodzy! Tomek Kot to solidna marka, a film "Skazany na bluesa" tylko to potwierdza. Z kolei Jolka Fraszyńska jako żona Riedla również wniosła do filmu wiele ciepła i ludzkich emocji, tworząc tym samym przekonujący obraz wspierającej, lecz nierzadko bezradnej wobec nałogu partnerki. Warto również wspomnieć o Macieju Balcarze oraz Annie Dymnej, których role ubarwiły produkcję, ale w tej kwestii również nie będę zdradzał wam zbyt wiele. Odpalcie seans i przekonajcie się sami!

Tego elementu w recenzji dramatu muzycznego nie mogło rzecz jasna zabraknąć. Muzyka. Tak, muzyka, będąca kluczowym elementem filmu, idealnie oddaje ducha czasów, w których Riedel tworzył. A tworzył, jak wiecie, prawdziwe "sztosy". Utwory "Dżemu" nie tylko umilały ludziom życie przez dziesięcia. Teraz umiliły nam jeszcze seans, będąc oczywiście nieodłącznym elementem narracji. Stały się w rękach twórców narzędziem do zilustrowania zmian w psychice i życiu Riedla. Z kolei zdjęcia i rekonstrukcje epoki świetnie oddają atmosferę Polski lat 80-tych i 90-tych, tworząc magiczne tło dla akcji.

Czego uczy nas film "Skazany na bluesa"?

Podsumowując, film nie pozostawia złudzeń – jest to opowieść o upadku, walce i nieuchronności przeznaczenia. Co ciekawe, w oficjalnym opisie filmu możemy przeczytać, że twórcy chcieli usilnie przekazać widzom taką mądrość: "da się wygrać z przeznaczeniem, a marzenia nigdy się nie spełniają". Brzmi dosyć ponuro, prawda? Chociaż pokazali na ekranie drogę Riedla w przepaść, to spróbowali także zaznaczyć jego wewnętrzną walkę i pragnienia w sposób optymistyczny. Żeby była jasność, w filmie doświadczycie wielu zabawnych, napawających optymizmem scen. Nie wszystko jest tam ponure i chcę, żeby to wybrzmiało.

Moim zdaniem, pomimo ciężkiej tematyki, film skłania do pozytywnych refleksji nad własnymi wyborami i ich konsekwencjami. Czasami za młodu popełniamy błędy, a ich konsekwencje ciągną się za nami całe życie. To mocno niesprawiedliwe, mam rację? "Skazany na bluesa" to film, który dokumentuje życie jednej z najjaśniejszych gwiazd polskiej sceny muzycznej, ale nie tylko. Zmusza do głębokiej introspekcji i pozostawia widza w pewnej nostalgii na długo po seansie. Według mnie to dzieło, które jest zarówno hołdem dla talentu Ryśka Riedla, jak i przestrogą przed życiowymi pułapkami. Polecam!