Czy polska produkcja daje radę? Ocena filmu "Za niebieskimi drzwiami"

Dzisiaj przejdę od razu do rzeczy bez zbędnego przeciągania. "Za niebieskimi drzwiami" to polski film fantasy, który zadebiutował na ekranach kin w listopadzie 2016 roku. Wyreżyserowany przez Mariusza Paleja, film jest adaptacją popularnej powieści Marcina Szczygielskiego i opowiada o trudnych doświadczeniach i przygodach 11-letniego Łukasza. Fabuła splata rzeczywistość z fantastycznym światem, co wydaje się ciekawym zabiegiem. Czy film zasłużył zatem na dość niskie noty, które mu przyznano? Przyjrzyjmy się temu widowsku. Na wstępie nadmienię, że jak przystało na ekranizację powieści, w recenzjach pojawiają się fani książki, którzy wytykają filmowi liczne uproszczenia i chodzenie na skróty. Tak to już jest...

Skupmy się przez chwilę na fabule. Łukasz dochodzi do siebie po tragicznym wypadku samochodowym, w wyniku którego jego matka zapada w śpiączkę. Wówczas chłopak przeprowadza się do nadmorskiego pensjonatu prowadzonego przez jego nieznaną dotąd ciotkę. W nowym, obcym miejscu chłopiec czuje się samotny i odizolowany. Jego życie zmienia się o 180 stopni, gdy odkrywa, że tajemnicze niebieskie drzwi w pensjonacie są portalem do innego świata. To baśniowe miejsce, pełne niesamowitych stworzeń i magicznych zjawisk, z początku wydaje się przyjazne. Jednak Łukasz szybko odkrywa, że skrywa również mroczne tajemnice...

Niech was nie zmyli gatunek filmu

Film, chociaż osadzony w konwencji fantasy, przedstawia ważne i uniwersalne treści, a tematyka momentami jest poważna i smutna. Bywa, że trudna w odbiorze. Zwłaszcza przez młodszą część widowni. Produkcja porusza tematy takie jak strata, samotność i poszukiwanie pozytywnych wrażeń. Przez metaforyczne użycie baśniowego świata, cały film "Za niebieskimi drzwiami" zmusza do refleksji nad sposobem, w jaki radzimy sobie z osobistymi tragediami. A także jak konfrontujemy się z własnymi lękami. Według mnie omawiana opowieść o dojrzewaniu i odwadze jest zarówno ucieczką od rzeczywistości, jak i jej głębokim zwierciadłem. Wiem, zabrzmiało poetycko, ale cóż.

Zróbmy chwilowy przystanek i oceńmy grę aktorską. Dominik Kowalczyk, wcielający się w rolę Łukasza, całkiem nieźle zagrał chłopca stawiającego czoła nie tylko zewnętrznym przeciwnościom, ale i wewnętrznym dylematom. Urocza Ewa Błaszczyk, grająca ciotkę Agatę, zagrała postać zarówno tajemniczą, jak i wielowymiarową. Ciocia jak to ciocia - wprowadza ciepłą atmosferę i udziela mądrych rad. Z kolei Magdalena Nieć jako matka Łukasza, choć obecna głównie w retrospekcjach i snach chłopca, stanowi emocjonalne centrum jego świata. Jej brak doskwiera chłopcu jak nie wiadomo co, stąd też ucieczka w nieznane, baśniowe rewiry.

Jak film wypadł pod względem wątków fantasy?

W mojej opinii wizualnie film imponuje kreatywnością i bogactwem scenerii, ot co! I to zarówno w rzeczywistym, jak i magicznym świecie. Sceny w baśniowej krainie, pełne barwnych stworzeń i fantastycznych krajobrazów, kontrastują z szaroburymi, nadmorskimi plenerami pensjonatu. A to wzmacnia poczucie odrealnienia i swoistej ucieczki od codzienności. Efekty specjalne, choć bez wybuchów i typowej rozwałki, efektywnie budują atmosferę tajemniczości i magii. A to zapewne podoba się młodziutkiej części widowni. Jednak nie jest to poziom np. Czarnego Młyna, którego autorem również był Mariusz Palej.

Jak film ocenili internauci? Nie najlepiej. Będę szczery - "W za niebieskimi drzwiami" spotkał się z mieszanymi reakcjami publiki. Chwalono go co prawda za oryginalność i wyzwalane emocje, ale nie uniknął krytyki za uproszczenia, marne dialogi i niepotrzebne sceny. Momentami miałem wrażenie, że można było niektóre rzeczy ukrócić. Dzięki temu całość byłaby skondensowana i na ekranie ujrzelibyśmy same ciekawe sceny. Mimo to, patrząc na szeroki odbiór filmu, dzieło zaznaczyło swoją obecność w polskiej kinematografii dziecięcej i młodzieżowej.