W delikatnym półmroku, otoczony przez subtelne mgły i łagodne kadry, rozgrywa się dramat pełen czułości i antagonizmu. A także niedomówień i braku akceptacji, pragnienia zmiany i konieczności przełamania strachu. Scena to prowincja. Niewielka stadnina koni, którą Mikołaj prowadzi samotnie od śmierci ojca. Ma jednak gościa, który mu asystuje. Pewnej nocy ktoś niszczy ogrodzenie. Czy to dzieło dzików? Wiatru? A może jednak dziki i wiatr nie poruszają się z latarkami, tworząc tyle hałasu? Reżyser i operator Tomasz Wolski przedstawia swoją "balladę" z delikatnością typową dla dokumentalisty. Wydarzenia obserwuje z pewnej odległości, często w szerokich planach. Tworzy psychologiczne napięcie w kontraście do tego, co zazwyczaj prezentuje kino Ingmara Bergmana. "Z daleka" może być równie sugestywne, co "z bliska".