Czy możliwe jest, aby każdy z nas mógł stać się bohaterem filmowego opowiadania? Czy cały świat można ująć w pojedynczym kadrze? Reżyser Paweł Łoziński podejmuje próbę odpowiedzi na te pytania, obserwując ludzi z balkonu swojego mieszkania. Przechodnie, uśmiechnięci, smutni, zatopieni w myślach lub pochłonięci ekranami telefonów, młodzi i starsi, mieszkańcy dzielnicy czy też jej przypadkowi goście. Wszyscy stają się bohaterami jego filmu. Łoziński inicjuje z nimi dialogi, pyta o to, jak radzą sobie z codziennością. Przez ponad dwa lata, filmując z kamerą, stworzył przestrzeń na wzajemną wymianę doświadczeń. Stworzył rodzaj świeckiego konfesjonału, przy którym przechodnie mogą zatrzymać się, by podzielić się swoimi historiami. Bohaterowie filmu kryją w sobie niejedną zagadkę i tajemnicę, opierając się prostym definicjom. Każda historia jest unikatowa i niepowtarzalna, a rzeczywistość często okazuje się nie do zrekonstruowania. Film ten stanowi radykalny powrót do korzeni kina, gdzie to człowiek stawał przed kamerą. Być może wystarczy tylko zatrzymać się na moment dłużej, by dostrzec więcej?