Paskudny stwór spuszcza łomot ludzkości po raz kolejny - "Obcy: Romulus"

W świecie filmów science fiction, seria "Obcy" jest oczywistym generatorem strachu z akcją osadzoną w kosmosie. Pierwsze odsłony serii mają "szacun" miłośników kina po dziś dzień. Najnowsza odsłona, "Obcy: Romulus" z 2024 roku, reżyserii Fede Álvareza, to odświeżenie serii z nowym zestawem postaci i z jeszcze bardziej odległą lokacją. Film kontynuuje tematykę przetrwania w bezlitosnym wszechświecie. Od razu rzuca się w oczy, że twórcy wprowadzili jednocześnie nowe elementy, które mają na celu odnowienie klasycznej formuły. Po pierwszych ocenach produkcji w sieci można by rzec, że całość wypadła całkiem nieźle. Ale nie obyło się rzecz jasna bez wpadek.

Wiadomo jak to bywa. W przypadku kolejnych odsłon legendarnej serii pojawiają się pytania, wątpliwości i zarzuty. Czy warto kontynuować serię? Czy to nie popsuje ogólnego wrażenia? I czy film dorówna swoim poprzednikom? I tak dalej... Jeśli chodzi o mnie, to jak najbardziej czekam na kolejne filmy z uniwersum "Obcego" czy "Predatora" bez wględu na wynik. Wiem, że zapewne nowe produkcje nie dorównają pod żadnym względem pierwszym częściom serii, ale co z tego? Fani gatunku powinni docenić premierę tak czy inaczej. Dodam w tym miejscu, że np. "Prey" był zaskakująco udanym filmem w uniwersum "Predatora".

Kilka słów ode mnie na temat fabuły filmu

Akcja rozpoczyna się na desolacyjnej kolonii górniczej, gdzie główna bohaterka, Rain (Cailee Spaeny), i jej syntetyczny "brat" Andy (David Jonsson), marzą o ucieczce od ciężkiego życia robotników. Ich plan nabiera tempa, gdy dołączają do grupy młodych buntowników, przejmując porzucony statek kosmiczny z nadzieją na nowe życie na odległej planecie. Wątek kriogenicznego snu, który ma pozwolić na przetrwanie długiej podróży bez starzenia się, wprowadza element znanego motywu "zawieszonego czasu", który jest często eksplorowany w science fiction. Jest też on. Wchodzi cały na czarno, lśni, błyszczy na ekranie i przyprawia o dreszcze. Cały nasz "Obcy"...

Jednak prawdziwa esencja filmu zaczyna dominować, gdy okazuje się, że na pokładzie ukrywa się nieznany drapieżnik. Co ciekawe, reżyser Fede Álvarez nie tylko przywraca klasycznego potwora, ale także dodaje nowe warstwy grozy poprzez klaustrofobiczne środowisko statku i interakcje między postaciami. Jest dużo wąskich korytarzy, sporo ksenomorfów, zwroty akcji i kilka nieco zabawnych sytuacji. A także totalnie nieśmieszne żarty syntetyka-opiekuna Rain. Działają jak totalne suchary, które bawią właśnie tym, że są nieśmieszne.

Weźmy pod lupę bohaterów i twórców produkcji

Rain, zagrana przez Cailee Spaeny, jest postacią niezdecydowaną i nieco chaotyczną, co nie umknęło uwadze krytyków. Jej desperacja i determinacja do zmiany środowiska życiowego są wyraźnie odczuwalne. A jej relacja z Andym stanowi ważny punkt w całym filmie. David Jonsson jako Andy wnosi powagę i jednocześnie ludzkie ciepło, które są rzadko spotykane u postaci syntetycznych w innych filmach serii. Nawet po zmianie softu nie zachowuje się jak bezduszna maszyna, co miało już miejsce w poprzednich częściach serii o obcym. Tutaj widać, słychać i czuć, że jest inaczej.

Álvarez wykonał tutaj niezłą robotę. Osiągnął sukces początkowo opierając się na niepewności co do przyszłości bohaterów, a później eskalując strach, kiedy na jaw wychodzą mroczne sekrety statku. Walka o przetrwanie w obliczu kosmicznego drapieżnika przypomina najlepsze momenty z poprzednich odsłon serii. Moim zdaniem jednak wprowadzenie nowych postaci i technologii nadaje tej opowieści świeżość. Nie da się odmówić filmowi świeżości, pojawia się wiele smaczków i nawiązań do poprzednich części. Ponadto sam wygląd obcego wydaje się dopracowany.

Ocena końcowa

"Obcy: Romulus" dostarcza nam ładnie oprawione środowisko zarówno kolonii górniczej, jak i wnętrza statku kosmicznego. Drapieżnik, choć wierny oryginalnym projektom H.R. Gigera, został subtelnie zmodyfikowany. Ścieżka dźwiękowa tylko wzbogaca atmosferę niepokoju i izolacji. Podczas seansu czuć lekki dreszcz emocji, natłok kłopotów załogi, piętrzący się strach i jednocześnie świeżość. Zatwardziali krytycy zapewne hejtują sam fakt powstania filmu, ale ja, jako zagorzały fan uniwersum, jestem zachwycony. Liczyłem może na trochę więcej scen z dorosłym osobnikiem, ale cóż...

Podsumujmy. Według mnie "Obcy: Romulus" jest godnym następcą w serii, który równocześnie oddaje hołd swoim korzeniom, jak i posuwa narrację do przodu. Fede Álvarez zdołał odświeżyć klasyczną formułę, dostarczając wiele "smaczków" i tradycyjnych rozwiązań. A te pozwalają widzom na nowo zanurzyć się w mroczny świat "Obcych". W filmie pojawiło się kilka rzeczy, o których dotąd nie było mowy. Nie chcę zdradzać szczegółów, ale ciekawi mnie, czy niektóre wątki zostaną pociągnięte w przyszłych produkcjach. "Romulus" zebrał całkiem niezłe noty i rozbił boxoffice, co chyba o czymś świadczy. Polecam!