Ghostface wjeżdża na rejon po raz piąty! Recenzja filmu "Krzyk 5"

Dzisiaj wstęp będzie dość krótki. "Krzyk 5" to najnowszy rozdział w kultowej serii horrorów, która od dekad trzyma widzów w napięciu. "Jedynka" miała premierę w 1997 roku i od tego czasu Ghostface nawiedzał nas regularnie co kilka lat. Reżyserii kolejnej odsłony podjął się Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett, kontynuując dziedzictwo Wesa Cravena. Zdaniem obserwatorów, film wraca do korzeni serii, przynosząc powiew świeżości przy jednoczesnym zachowaniu klasycznych elementów, które sprawiły, że "Krzyk" stał się ikoną popkultury. Gdy mówię "slasher", myślę w pierwszej kolejności właśnie o serii filmów "Krzyk", a wy?

A zatem akcja filmu "Krzyk 5" rozgrywa się w miasteczku Woodsboro, gdzie historia zatacza krąg, a nowy morderca w masce Ghostface'a sieje terror. Pierwszą ofiarą jest nastolatka Tara Carpenter (Jenna Ortega). A to prowadzi do powrotu jej siostry Sam (Melissa Barrera), która odkrywa mroczne tajemnice własnej przeszłości. Sam jest córką Billy'ego Loomisa, jednego z morderców z oryginalnego "Krzyku", co robi świetną robotę jeśli chodzi o klimat. I powoduje, że zaczynamy snuć domysły...

Mistrzowie "Krzyku" powracają na duży ekran!

"Krzyk 5" to swoisty powrót znanych i lubianych postaci. W tym nieco stetryczałego już byłego szeryfa Deweya Rileya (David Arquette) oraz jego eks-żony, dziennikarki Gale Weathers (Courteney Cox). Ich słodko-gorzkie przekomarzanie się na ekranie nadal działa, dostarczając mieszanki nostalgii i świeżości. Neve Campbell jako Sidney Prescott również robi "comeback", choć jej rola wydaje się być bardziej symboliczna i może stanowić punkt zwrotny dla nowych postaci i konfliktów. Zbieranina bohaterów starych i nowych gwarantuje solidną dawkę strachu, śmiechu i sporo zaskoczeń.

Twórcy slashera skutecznie manipulują napięciem, wykorzystując sprawdzone techniki serii, takie jak niespodziewane ataki Ghostface'a, telefoniczne groźby i intensywne ucieczki w popłochu. Czyli dostajemy na tacy to, co doskonale znamy z poprzednich części serii. Horror "Krzyk 5" jest równie bardzo psychologiczny, co fizyczny, badający granice między rzeczywistością a fikcją w kinie grozy. Nowością jest jednak sposób, w jaki film odnosi się do swojego dziedzictwa, prezentując zmieniające się normy w filmach typu "slasher" i oczekiwania fanów. Patrząc na boxoffice można wysunąć tezę, że apetyt na takie produkcje ma sporo widzów na całym świecie.

Pozostałe aspekty produkcji i sprawdzone metody budzenia zainteresowania

Kadr i montaż filmu utrzymane są ewidentnie w stylu charakterystycznym dla całej serii. To produkcja z dynamicznymi zmianami ujęć, które potęgują u widza uczucie niepokoju. Muzyka i efekty robią całkiem niezłą robotę, a kostiumy i rekwizyty nawiązują do poprzednich części, co jest miłym akcentem dla fanów serii. "Krzyk 5" nie unika społecznych i kulturowych komentarzy, zwłaszcza dotyczących roli mediów i technologii w współczesnym społeczeństwie. Od produkcji bije świeżość, dystans do gatunku oraz strach przeplatany z nieco zabawnymi scenami. Czuć taki luzik i to jest fajne.

Mimo że "Krzyk" odwołuje się do wielu elementów, które uczyniły serię popularną, potrafi również zaskoczyć, co jest świadectwem umiejętności twórców. Ci goście wiedzą jak trzymać widzów w niepewności aż do finału. Wierni fani serii zapewne docenią zarówno hołd dla oryginału, jak i świeże podejście do znanej formuły. Utarte schematy robią się mniej utarte, smaczki imponują, a grze aktorskiej nie można zbyt wiele zarzucić. Czy zatem to idealny slasher? I tak, i nie. Zdaniem komentatorów Krzyk VI wypadł nieco lepiej.

Czy warto dalej ciągnąć tę serię?

Przyszła więc pora na krótkie podsumowanko. "Krzyk" z 2022 roku to całkiem udana kontynuacja serii, która umiejętnie łączy stare z nowym. Raz się boimy, a za chwilę śmiejemy od ucha do ucha. Niby czujemy że zaraz coś się wydarzy, ale gdy się dzieje to i tak się wzdrygamy. Film jest całkiem godnym przedstawicielem gatunku "slasher". Jeśli lubicie ten gatunek albo polubiliście poprzednie części, to nie ma sensu dłużej się zastanawiać. To pozycja obowiązkowa dla miłośników serii i gatunku, potwierdzająca, że "Krzyk" nadal ma wiele do powiedzenia. A może raczej: jest wielu bohaterów, którzy mają wiele do pokrzyczenia. Polecam!