Nie próbujcie przejąć kontroli nad Arrakis! Recenzja filmu "Diuna: Część druga"

Gotowi na drugą część przygód Atrydów w miejscu, gdzie piasek wchodzi w nawet najmniejszą szczelinę? Film, o którym sobie dziś opowiemy, niedawno trafił na platformy VOD. Patrząc po ocenach w sieci, większość widzów ocenia go całkiem pozytywnie. Ale czy trochę nie przesadzają z pozytywnymi recenzjami? "Diuna: Część druga" to kontynuacja epickiej adaptacji powieści Franka Herberta wyreżyserowana przez Denisa Villeneuve'a.

Po sukcesie pierwszej części, oczekiwania wobec kontynuacji były ogromne. Na szczęście Villeneuve nie zawodzi, bo dostarczył nam jeszcze bardziej złożoną i emocjonującą historię. Film kontynuuje opowieść o losach Paula Atrydy (Timothée Chalamet) i jego matki Jessiki (Rebecca Ferguson), którzy ukrywają się na pustyni Arrakis wśród Fremenów. Nowe postacie, w tym Irulan (Florence Pugh) i Imperator (Christopher Walken), sporo namieszają i nie dadzą o sobie zapomnieć.

Kronikarska narracja Irulan

Film otwiera refleksyjna narracja Irulan, córki Imperatora, która rozmyśla nad skutkami planu wytępienia rodu Atrydów. Florence Pugh w roli Irulan wnosi do filmu poczucie refleksji i historycznej perspektywy, które nadają ton całej opowieści. Jej przemyślenia są zarówno poetyckie, jak i przepełnione grozą. A to całkiem skutecznie wprowadza widza w świat politycznych intryg i nadchodzących konfliktów wykreowanych w "dwójce".

Natomiast po dramatycznych wydarzeniach "jedynki", Paul i jego ciężarna matka, Jessica, szukają schronienia wśród Fremenów. Rebecca Ferguson w roli Jessiki prezentuje postać pełną determinacji i siły. Kobieta z uporczywością stara się chronić swoje dziecko i jednocześnie wesprzeć syna w jego drodze do spełnienia przepowiedni. Timothée Chalamet jako Paul kontynuuje swoją wspaniałą kreację młodego Atrydy, który musi zmierzyć się z rosnącą odpowiedzialnością i wewnętrznymi demonami. 

Stilgar i społeczność Fremenów

Jeden z moich ulubionych aktorów ever, czyli Javier Bardem w roli przywódcy Fremenów, jest jedną z fajniejszych postaci w tej produkcji. Obserwuje on Paula z mieszanką sceptycyzmu i nadziei, widząc w nim potencjalnego Wybrańca, o którym przepowiednia mówiła od wielu pokoleń. Relacja między nim a Paulem pokazuje, jak zaufanie i wiara mogą prowadzić do wielkich przemian. Ale wróćmy do omawiania fabuły.

Aby zostać zaakceptowanym przez Fremenów, Paul musi przejść ostateczny test. Mowa o ujeżdżaniu (jeśli można to tak ująć) gigantycznego czerwia pustyni. Czerwie to wielkich rozmiarów istoty poruszające się pod warstwą piasku, które utrudniają wydobycie przyprawy i są zmorą mieszkańców planety. Ta scena jest jednym z najbardziej spektakularnych momentów filmu, zarówno wizualnie, jak i emocjonalnie. Efekty specjalne stoją na najwyższym poziomie, a napięcie w tej scenie jest niemal namacalne. Paul udowadnia swoją odwagę i umiejętności, co cementuje jego pozycję wśród Fremenów i utwierdza ich w przekonaniu, że jest Wybrańcem.

Konflikt z rodem Harkonnenów

Kiedy wieść o proroku dociera do rodu Harkonnenów, baron (Stellan Skarsgard) nie waha się przeprowadzić serii brutalnych ataków. Nie kryje się ze swoimi dążeniami do całkowitego przejęcia kontroli nad Arrakis. Skarsgard po raz kolejny gra postać bezwzględnego i makiawelicznego oprawcy, którego charyzma i okrucieństwo rażą w oczy nawet widzów o mocnych nerwach. A zatem konflikt między Atrydami a Harkonnenami przybiera na intensywności. Villeneuve umiejętnie buduje napięcie, prowadząc widza przez labirynt politycznych intryg i zaskakujących zwrotów akcji.

Pojawienie się w drugiej części serii nowych postaci, takich jak Imperator grany przez Christophera Walkena, wyszło produkcji na dobre. Czym ta część różni się od swojej poprzedniczki w dużym skrócie? Relacje między bohaterami stają się bardziej złożone, a motywacje postaci są jeszcze lepiej zarysowane. Zdaniem wielu komentatorów i krytyków sprawia to, że fabuła jest jeszcze bardziej angażująca.

Krótko o kwestiach technicznych

Denis Villeneuve po raz drugi pokazuje swoje mistrzostwo w tworzeniu wizualnie oszałamiających obrazów. Praca Greiga Frasera jest przepiękna, bowiem zaserwował nam on niesamowite ujęcia pustynnych krajobrazów i niebanalnych scen akcji. Scenografia i kostiumy doskonale oddają unikalny klimat i estetykę uniwersum "Diuny", a ścieżka dźwiękowa Hansa Zimmera podkreśla epickość całej opowieści. Na niego zawsze można liczyć, prawda?

"Diuna: Część druga" to nie tylko głupkowaty film akcji, ale również rozkmina nad tematem władzy, przeznaczenia i walki o przetrwanie. Główny bohater musi znaleźć równowagę między swoimi wewnętrznymi przekonaniami a tym, czego oczekują od niego inni. Jego podróż to nie tylko fizyczna walka z czasem, ale również duchowa i moralna transformacja. Na koniec musi podjąć decyzję, która coś zbuduje, a coś zburzy. Od stołu rozmów jedni odejdą usatysfakcjonowani, a inni ze złamanym sercem...