Parę lat minęło, a "Deadpool 2" wciąż potrafi rozbawić mnie do łez

W kinach debiutuje właśnie trzecia część serii, czyli "Deadpool & Wolverine", a ja pozwolę sobie zrecenzować jej poprzedniczkę. A do kina na "trójkę" zapewne wybiorę się już wkrótce. Pamiętam jak obawiano się, że po świetnym początku serii "Deadpool 2" może zawieść. Bo jak to zwykle bywa, pierwsze części serii i pierwsze sezony zwykle są najlepsze. Zgodzicie się ze mną? W tym jednak przypadku druga część "dowiozła" jak to mawia młodzież. I to bez dwóch zdań!

Jak wspomniałem powyżej i jak już pewnie wiecie, "Deadpool 2" to kontynuacja przełomowego filmu o niekonwencjonalnym bohaterze z 2016 roku. Ta szalona produkcja wznosi absurdy i humor na jeszcze wyższy poziom. Czy to w ogóle możliwe? Jasne, że tak! Reżyseria Davida Leitcha to potwierdziła, bo w połączeniu z charyzmatyczną postacią Ryana Reynoldsa stworzył on mieszankę akcji, komedii i groteski. Do dzisiaj pamiętam jak w kinie śmiechom nie było końca! Uwierzcie mi, niektóre sceny wgniatają w fotel i powodują chroniczne napady śmiechu.

To zdecydowanie nie jest typowy superbohater...

Chyba nie muszę tego opisać, ale Wade Wilson (Ryan Reynolds), znany jako Deadpool, to zdecydowanie postać wykraczająca poza typowego bohatera komiksowego. Jego przekorny charakter, otwartość na absurd i cięte riposty czynią go jednym z najbardziej rozpoznawalnych i lubianych bohaterów. A może antybohaterów? W sequelu Wilson staje przed nowymi wyzwaniami, które wystawią na próbę nie tylko jego umiejętności, ale także emocjonalność. Przejdźmy jeszcze do streszczenia fabuły, aby nakreślić wam "z czym to się je".

"Deadpool 2" rozpoczyna się od osobistego kryzysu Wade'a, który w wyniku ataku bydła zostaje oszpecony. Jego obsesyjne poszukiwanie zemsty i odkupienia prowadzi go przez serię coraz bardziej absurdalnych i niebezpiecznych sytuacji. Serio, ciężko znaleźć bardziej odjechany film. Zmagania z wojownikami ninja czy japońskimi gangsterami ukazują nie tylko błyskotliwe sceny walk, ale także bogactwo komediowych możliwości, które Leitch wykorzystuje bez reszty. Zupełnie zapominamy wówczas, że gra aktorska Ryan Reynolds pozostawia wiele do życzenia. 

Komedia wręcz ociekająca czarnym humorem

Napiszę coś oczywistego. Jednym z kluczowych elementów "Deadpool 2" jest rzecz jasna jego specyficzne poczucie humoru. Dialogi i żarty, które często przekraczają granice dobrego smaku, są świadomie przerysowane, co stanowi właściwie wizytówkę filmu. Deadpool w swoich monologach i dialogach z innymi postaciami "wchodzi w czwartą gęstość", jak to mawia młodzież. Gość komentuje zarówno siebie, jak i samą konstrukcję filmu, co stanowi o jego metatekstualnym charakterze. O ile można tak to opisać.

Nie doszukujmy się w filmie na siłę walorów edukacyjnych. Jednak mimo przesytu humoru i akcji, w "Deadpoolu 2" czasami robi się poważnie. Ale tylko na moment. Przemyślenia na temat rodziny, przyjaźni oraz poszukiwanie miłości i akceptacji dodają postaci Wade'a jako takiej głębi. A walka o tytuł "Najlepszego Kochanka Świata" jest nie tylko fizycznym wyzwaniem, ale również metaforą dążenia do doskonałości. Może zaispirowała co niektórych do pójścia na siłownię... Jak myślicie?

Końcowe przemyślenia

Josh Brolin to gość, do którego mam słabość, zwłaszcza po niedawnych występach w "Sicario". Moim zdaniem zaprezentował się z całkiem dobrej strony. Z kolei Morena Baccarin jako niespełniona miłość Wade'a również zrobiła niezłą robotę. Jej mimika, teksty, urocze i często głupawe zachowanie zdaje egzamin. Nic więc dziwnego, że "Deadpool 2" został ciepło przyjęty zarówno przez fanów pierwszej części, jak i przez nowych widzów.

Z tego co zauważyłem, to widzowie zazwyczaj chwalili oryginalność, dzikość, błyskotliwość dialogów oraz umiejętność balansowania między komedią a akcją. To naprawdę imponujące, jak świeżo i nowatorsko David Leitch potrafił przedstawić historię, która w innym wykonaniu mogłaby okazać się tylko kolejnym komiksowym blockbusterem. W mojej opinii film jest dowodem na to, że w kinie komiksowym wciąż jest miejsce na innowacje. Nawet jeśli takowe prowadzą przez absurd i czarny humor.